چرا اینگونه ایم! بخش اول

یکی از چیزایی که من در موردشون کنجکاوم اینه که واقعا چرا دختر پسرا با این شدت و حرارت با هم دوست می شن و این قدر ولع دارن که حتما یکی و گاهیم چند نفر رو تو لیست مخاطبین گوشی و اد لیستای صفحه های چت داشته باشن؟ چرا دختر بچه ها و پسربچه های کوچیک دنبالش می گردن؟ واکنش خانواده ها چیه؟

جدا از بحثای پیچیده ی روانشناسا، جامعه شناسا، مردم شناسا و... اینجا دوست دارم نظر خودمو بگم.

کشش و تمایل بین دو جنس مخالف چیزی نیست که از زمان ما به وجود اومده باشه. چیزیه که از زمان آدم و حوا وجود داشته. اما فرق بین آدم و حوا و ما جوونای الان خیلی زیاده.

اول اینکه آدم و حوا هیچ محدودیتی در رابطه با میزان رابطشون با هم نداشتن. هیچ کسی مواخذشون نمی کرده که چرا با هم حرف زدید راه رفتید خوابیدید.

دوم اینکه چون بشریت هیچ اندوخته ی تجربی نداشت بعید می دونم آدم و حوا به انتخاب عشق یا منطق و این حرفا کاری داشتن. چیزی که تو ایجاد رابطشون نقش داشته غریزه بوده، احساس بوده یا هر چی که بوده مسلما عقل و منطقی که ما ها انقدر سعی می کنیم از خودمون ارائه بدیم نبوده.

سوم اینکه آدم و حوا حق انتخاب نداشتن. تصوری از حالت های مختلف چهره، اخلاق، رفتار، نوع رابطه و هر چیز ممکن تو ذهن ما رو، نسبت به هم نداشتن.

چهارم اینکه اون زمان چیزی به نام جامعه وجود نداشته. جامعه ای که بخواد مثل جامعه ی الان ما تو هر کار دیگران سرک بکشه، دخالت کنه، قضاوت کنه، حرف درآره و هزاران کار نادرست دیگه ای که این موجود داره انجام می ده.

پنجم اینکه آزادی مطلق آدم و حوا که شاید آرزوی هر کسی باشه الان عمرا وجود نداره. که البته این عدم آزادی مطلق چیزیه که جامعه به خاطر وجود جمعیت به انسان هدیه داده. اگر کمی عمیق تر فکر کنید متوجه می شید این آزادی مطلق چیزی نیست که واقعا ته دلتون بخواید.

خیلی تفاوت های دیگه هم هست که دختر پسر امروز با آدم و حوای اولیه داره. اما این وسط یک چیز نه تنها متفاوت نشده بلکه پیشرفته تر و پیچیده تر شده و اون غریزه ست. میل به با هم بودن زن و مرد.

+ این مطلب ادامه داره